I dashur Edi,
Vendosa të të shkruaj në këtë ditë tepër të rëndësishme për mua sepse e di më mirë se kushdo çdo të thotë t’i kesh të gjithë kundër.
Po e bëj këtë edhe si një politikan (megjithëse ne të dy refuzojmë të na quajnë të tillë) që nuk e sheh dot se lumturia më e madhe e njërit, shkakton sfilitjen e papërballueshme të tjetrit.
Po e bëj gjithashtu sepse e di më së miri se ne jemi të ngjashëm: dy gjeni të pakuptuar në vendet tona. Politikanët e zakonshëm na kanë zili, ndërsa mediat që unë i quaj të establishmentit dhe ti i quant të kazanit, na urrejnë po njësoj.
Por, mbi të gjitha, po të shkruaj i dashur Edi për të të qetësuar sepse e di që në këto ditë të vështira të fitores sime, të janë vërsulur të gjithë për të të kujtuar se çfarë ke thënë kundër meje.
Të siguroj i dashur Edi se në këtë pikë duhet të jesh i qetë.
Unë e di më së miri se çdo të thotë të prodhosh gënjeshtra në politikë dhe jam i pari që e kuptoj se ato që ke thënë i ke pasur nga halli.
Të gjithë jemi detyruar të bëjmë gjëra nga halli. Ja dhe unë dikur shkova i ftuar në darkën e Obamës dhe ai më turpëroi publikisht përpara gazetarëve. Kam dëgjuar që ti e ke më keq, ke paguar për të vajtur në një darkë me të dhe tani po të çajnë trapin këta prokurorët amerikanë që bëjnë si të pavarur.
Edhe për Hillari Klintonin ke folur mirë, po mos u mërzit, e kam bërë edhe unë, madje unë edhe kam financuar për ngjitjen e saj politike.
E shikon pra, i dashur Edi, që nuk kam arsye për të të mbajtur inat.
Të siguroj, madje të ngarkoj që t’i thuash, meqë ke lidhje të shkëlqyera me ta, se unë nuk do t’i mbaj inat as Merkelit që më kujtoi hapur racizmin dhe misogjininë time, as atij kopukut Hollandit që bënte tifo për Klintonin, madje as Renzit që vazhdon teatrin si i majtë.
Ata nuk kishin nevojë i dashur Edi dhe u rreshtuan kundër meje. Ndërsa ti e di, nuk e ke bërë nga zelli. Këshilltarët e mi më kanë sqaruar me kohë që të mos e marr personale. Më kanë brifuar që ti kështu sillesh me të gjithë: ke një motivim të pashoq për t’i hyrë në zemër bashkëbiseduesve. Më kanë rrëfyer edhe për ato anekdodat plot kripë që e bëjnë të shkulet gazit atë Anxhelën e ftohtë. Më kanë thënë edhe për rengun që i punove ati Bahrosos së shkretë. Mirë ja bëre atij legenit që shkoi e përfundoi si rrogëtar te Goldman Sachs-it (me që ra fjala po më merr frymën ky kapitali financiar, i dashur Edi).
Prandaj asgjë personale. Jam i sigurtë se kur të takohemi (ja ku e more dhe dritën jeshile për ftesën) ti do të dish të më gajasësh më shumë se kushdo tjetër. Jam i sigurtë se do të mendohesh gjatë për këtë. Do të mbyllësh perdet e errta të asaj dhomës që ke pikturuar me flutura dhe do të qëndrosh ashtu i kyçur në errësirë deri sa të gjesh gjënë e duhur për të më sjellë në humor. Kam besim se do të qeshim shumë bashkë Edi. Vetëm kam një porosi. Eleminoji ato barcaletat me komunizëm sepse mentaliteti i asaj bote të vdekur nuk më bën të qesh.
Jam i sigurtë që do ti’a dalësh Edi.
Dhe tani besoj që je qetësuar. E shikon pra që nuk kam asnjë mëri me ty.
Por që të jem i sinqertë kjo nuk është arsyeja e vetme që vendosa të të shkruaj.
Eshtë jashtë karakterit tim dhe mbi të gjitha jashtë mundësive të mia fizike, që të ngushëlloj të gjithë ata që po dridhen nga frika, për arsye të kundërta me të tuat, prej fitores sime.
Po me ty vendosa ta bëj dhe kjo ka një arsye.
Po ta zbuloj tani dhe besoj se kjo, jo vetëm do të të heqë ankthin (njerëzit e CIA më kanë informuar se herë pas here ankthi të del jashtë kontrollit dhe të ndikon në qëndrime), por edhe do të gëzojë.
Unë u ula të të shkruaj, Edi, pasi mendoj se ne të dy jemi të ngjashëm, ndaj duhet të bashkëpunojmë fort.
Ti, po ashtu si dhe unë, beson tek gënjeshtrat e paskrupullta për të ecur përpara në politikë.
Ti, po ashtu si unë, beson se Europa është një makineri plakë që nuk di më të zgjidhë problemet e saj.
Ti, po ashtu si unë, lufton kundër të ardhurve, jo meksikanëve, por atyre që zbresin në qytet nga zonat alpine të atij paraardhësit tënd.
Ti, po ashtu si unë Manhattanin, e ke mbushur Tiranën me kulla të larta.
Ti, po ashtu si unë, i trajton femrat si “derrkuce” dhe i mban afër për atë që duken, jo për atë që mendojnë.
Ti, po ashtu si unë, s’ke lënë pa kalëruar asnjë nga vartëset e tua. E di, e di, mos u bë merak, nuk po të quaj seksoman. Ne kemi një të përbashkët që njerëzit e zakonshëm nuk na e kuptojnë: kemi nevojë të na adhurojnë.
Ti, po ashtu si unë, i urren mediat dhe do t’i diskreditosh ato në sytë e fansave të tu.
Ti, po ashtu si unë, nuk e ke dashur partinë që drejton tani dhe fillimisht ke tentuar të afrohesh me kundërshtarët e saj.
E shikon pra, Edi, se unë jam i bindur që kemi shumë më tepër gjëra që na bashkojnë, sesa ato pak deklarata të tuat që t’i kishe frikë se mund të na ndanin.
Kjo është bota jonë Edi. Fitorja ime nuk ishte fundi i botës, por fundi i një bote. Në atë të renë do të hymë sëbashku…
Pa pasur nevojë që për këtë të cfilitesh akoma pas asaj gjermanes së shëmtuar që nuk i ka ditët e gjata.
Tani je me mua Edi
DONALD
