Poezi nga: Walt Whitman
Përktheu: Maksim Rakipaj
Lotë! Lotë! Lotë!
Natën, në vetmi, lotë;
Në bregun e bardhë pikojnë dhe rëra i thëthin;
Lotë – asnjë yll nuk ndrit – terr dhe shkretim;
Lotë rrjedhin nga sytë e një koke të lidhur:
– O, ç’është ai lugat! Ajo gjë në terr e përlotur?
Lotë i rrjedhin, me dënesë qan, ngashëren, klithmat brenda i mban;
O stuhi, e bërë njeri, që ngrihesh e rend atje në breg;
O furtunë terri e tërbuar! O shkulm ere i dëshpëruar!
O hije, kaq mirë ditën mbahesh, me fytyrë të paqme e çap të qetë;
Veç natën larg syve të botës nuk përmbahesh – tërbohesh si një oqean,
Me lotë! Lotë! Lotë!
- Advertisement -
