Çfarë nate!
Në këtë datë që ti ke bërë këtë foto, unë me shokët dhe shoqet e mia, i patëm “thyer” këmbët që ta rregullojmë sallën, as bukë nuk patëm ngrënë, por s’ishte dert, e rëndësishme ishte të mbushnim sallën. Kur salla filloi të mbushej, më pëlciti vaji. Jo pse isha e lodhur, as pse isha e uritur, por pse nuk kishte gëzim më të madh tek shihej duke vëlvitur flamuri dykrerësh dhe kur jehonte zëri VETËVENDOSJE!
Çfarë nate! Zemra mal deri në qiell dhe lot gëzimi, kur nuk kisha karriga për të ulur popullin, e më duhej të bëja zgjidhje e të moshuarve t’iu gjeja karrige e të rinjve iu drejtohesha me fjalë nga zemra, “S’ka dert që jeni në këmbë e të lodhur, e rëndësishme është fitorja e Lëvizjes. Prishtina të vazhdojë të jetë e qytetarëve”.
Çfarë nate, sa rrahje zemrash që pashë atë natë!
