Shkruar nga Lulzim Berisha, student, shok dhe mik i Samir Rrecit..
Një ngjarje dy muaj më parë që preku zemrat dhe bëri të qajmë të gjithë
Një fejesë dhe martese e pa ralizuar.
Ndarja nga jeta e Samir Rrecit dy muaj më parë ishte edhe më pikëlluese, pasi nuk arriti të realizoj ëndrrën e tij të martohej më të fejuarën e tij, sepse pikërisht para një muaji para së të ndrronte jetë ai ishte fejuar, ku ëndërronte të ishte njeri prej atyre që do t’i buzëqeshte fati i jetës, të martohej e të krijonte familjen e tij.
Tregoi të dashurës time se unë këtë javë të fundit nuk po ndjehem mirë. Shkova atë natë shtëpi dhe nëna ime më shërbeu darken, i kapa dorën dhe i thash se kisha diçka për ti thënë, ajo u ulë në karrige dhe fillonte të hante bukë.
Ja shtrova dhembjen sytë e nënës dhe te hapja gojen serisht , dhe duhet të ja thoja atë që kisha në mendje time se unë me shëndet nuk jam mirë, i thash ajo nuk mu duk e shqetësuar dhe mu përgjigj butësisht pse , ju shmanga pyetjes se saj dhe kjo e bëri të ndej dhimbje për mua sepse unë isha rritur jetim.
Atë natë hëngra ( ngrëna) darkë nuk i fola më për sëmundjen time. Nëna po qante donte te dinte se kishte ndodhur me shëndetin tim. Dhe përgjigjja ishte se zemra time, ishte një plagë e madhë një martesa ime nuk do të ralizohet dhe e dyta, nëna dhe e fejuara ime do të jetojn më plagë dhe dhimbje të madhe qe do të kenë për mua.
Sepse nëna ime ndjente dhimbje të madhe për mua. Sepse unë e dija që do të vdes së shpejt. Vdekja ime do të jetë tepër e rëndë sepse nënën time po e lë në vetmi, ndërsa të fejuarën time po e lë duke përjetuar momente jo të mira të fejesës së saj me mua.
Me vjente keq për kohën sepse kaluam momente të bukura të fejese time. E dija që “Ne” si familje nuk do të bashkohëmi më e dija, që fejesa është fillimi, gëzimi i jetës time, po ashtu edhe mbarimi apo fundi i jetës time.
Unë fillova të qajë me te madhe se unë e dija çfarë do të ndodh me mua.
Ditën tjetër shkova vonë shtëpi dhe e shikova( pash) që nëna ime rrinte e mërzitur, nuk e pyta dhe shkova të flija mbas një dite të ngarkuar me punë dhe me te dashurën.
Në mengjes nëna ime mi tha disa fjalë, nuk donte asgjë vetëm që unë dhe e fejuara ime të kalonim mirë gjatë fejesës që e patëm.
Unë përpiqem të bënim një jetë normal si ma përpara dhe kërkesa e saj ishte normale, ishte e thjesht, ishte normale jetësore.
Gjithë qëllimi i saj ishte që në këtë muaj donte të kalonim bukur më të fejuaren time. Donte që të dalim çdo ditë të shetitum së bashku unë me të fejuaren time.
Ndjeva shumë në faj në ato momente, heca me ta në krahë nja 10 metra ajo me tha me zë të ulët së shpejti do të martohemi, nuk munda t’i jap pergjigjje.
Serisht vura në sytë e saj pash dhembje , ditën e dyt ishte ma e lehtë për mua ajo u’ mbeshtet tek unë dhe ndjeva parfumin që ajo kishte vendosur . .
Kur i shikoja qe i vishja rrobat, ato me bini shumë të mëdhaja , sepse isha dobësuar teje masë nuk kisha pasur kohë për ti si më parë sepse kisha pasur mendjen tek smundja ime.
Unë të e dashura ime dalloja se kisha dhimbje të mëdha u dalloja nëpërmjet syve të mi. Unë ju afrova asaj dhe fillova të ndjej perseri për të.
Në një ditë nëna dhe perseri me njē knaqësi të madhe thoshte se djali im së shpejti do të martohet. Sepse nëna ka gjithmon nevojë edhe per nuse (re) edhe për djal .
Dola me të fejuarën time serisht, në atë jav dhe fillova të ndjej perseri dashuri si javë me parë që kishum kaluar . Kur dola në ditët e fundit , unë nuk doja ta leshoja me atë .
Fejesa ime qoftë se do ta din ishte per e merzitshme sepse une nuk e kisha vlersuar gjërat e vogla sepse dashuria nuk kishte qene për të fejuarën time si duhej po mendja me rrinte tek smundja ime. Ne ato ditë shkova ne punë dhe kisha vendosur që kur kthesha te jepja lajmin e gëzushëm të fejuarês time. Unë , isha dobësuar dhe ne syte e mi po shikoja një dhimbje të madhe por isha i knaqur që ajo tashmë mbas kesaj, apo këtyre ditëve ajo nuk do të ndjen për smundjen time, e lumturinë e dalloja ne sytë e saj.
E lajmrojnë kur unë kisha shkuar në spital dhe isha shumë i smur .
Unë isha i shtruar në spital e dashura, e fejura ime kishte blerë një buxhetë me lule, dhe kishte shkruar një letër gjithmon të dua deri sa shpirit im te dal nga trupi im .
Kur shkova në në spital i i fejuari im kishte ndrruar jetë.
Dhe anash tij kishte lanë një letër kur thoshte të faleminderoj e fejuara që une nuk u ndava nga kjo botë , dhe ti me ndihmove që nëna ime të ketë të lehtë përballjen me smundjen time. Sepse unë jave e fundi isha shumë e smur.
Kur i pyta mjekët ai kishte qenë me smundje me kancer nuk me kishte treguar dhe une isha hetuar sepse , kisha mendjen ditën kur do të martohemi. Dhe me ketë e kuptova se çka kisha humbur.
(Redaksia e portalit Drenica Press ju kërkon falje publike për gabimin e paqëllimtë të fotos së mëparshme)
